Што думаюць наконт сітуацыі з Раманам Пратасевічам Ашмянцы?

У Мінскі чацвер тэлеканал АНТ у праграме " Маркаў. Нічога асабістага " паказаў вялікае, адкрытае і эмацыйнае інтэрв'ю з затрыманым наймітам, рэдуктарам экстрэмісцкіх рэсурсаў Раманам Пратасевічам. Гэта першы выпадак у гісторыі нашага тэлебачання, каб столь доўгі і падрабязны размова вялася з чалавекам, унесеных у спіс асоб, якія маюць дачыненне да тэрарыстычнай дзейнасці.
Раіса Турлай, старшыня Ашмянскага райкама прафсаюзаў работнікаў АПК, дэпутат Гродзенскага абласнога Савета дэпутатаў, член раённай арганізацыі ГА " Беларускі саюз жанчын жанчын жанчын»:

- Пасля інтэрв'ю з Пратасевічам відавочна адно: усё таемнае рана ці позна становіцца відавочным. Адразу відаць, што гэтыя асобы пайшлі на падставе чужой нам ідэалогіі, якая надыктаваная Заходняй прапагандай. Ім не патрэбна моцная і квітнеючая Беларусь. Простыя людзі для іх нецікавыя. Іх хвалюе толькі асабістае зручнасць. На шчасце, у іх нічога не выйшла. Нашы людзі любяць, цэняць мір і спакой і любяць сваю краіну.

Ганна Давідовіч, карэспандэнт, дэпутат Ашмянскага раённага Савета дэпутатаў па Заходняй выбарчай акрузе № 20.

- Шмат розных эмоцый вызваліла інтэрв'ю. Публічныя слёзы Пратасевіча-слёзы не раскаяння, хутчэй за ўсё, - бяздомнасці, злосці, лютасьці, што прайграў, што нічога не атрымалася з таго, што намышлялі ён і аднадумцы. Для яго і яго каманды падбухторванне да суму, экспарт гвалту, дзяржаўнага перавароту былі забавай, за якую прыстойна плацяць.

Немагчыма пераацаніць баязлівасць, здрада, подласць. Інтэрв'ю глыбока раскрыла рысы сучаснай апазіцыі, яе норавы і імкненне да ўлады, грошай. Яшчэ нядаўна сябар... калега... аднадумец... вяршыцель лёсаў, а сёння-скупая эмацыйная сляза раскаяння, што раптам перавярнулася жыццё.

Ці можна паважаць здраднікаў? Яны нікому не патрэбныя. Усе здраднікі трусоваты і бездапаможныя, яны ніколі не будуць лідэрамі. Можа, ён і быў у шчырым інтэрв'ю, але адказнасці за деструктивизм і ўдзел у падрыхтоўцы дзяржаўнага перавароту ніхто не адмяняў. На мой погляд, гаруе ён не ад зробленага, а ад бяссілля, лютасьці да сябе самога. Кракадзілавы слёзы лье. Спадзяецца на паблажлівасьць з боку следства. А якія паблажкі? А дзе ж сумленне? Працэс адказнасці перад сваім сумленнем запушчаны, але ёсць яшчэ адказнасць па законах грамадства, якое яшчэ месяц таму Пратасевіч і кампанія збіраліся знішчыць.

Генрых Ляшчэвіч, старшыня раённай арганізацыі Камуністычнай партыі Беларусі:

- Мне, бацьку двух сыноў і дзеду пяці ўнукаў, які мае працоўны стаж у 47 гадоў, вельмі шкада Рамана Пратасевіча. Нават ворагу не пажадаю такой долі. Слёзы на вочы наварочваліся, калі разам з жонкай глядзеў прызнанне і раскаянне апазіцыйнага блогера і журналіста.

Такіх людзей нямала ў нашым грамадстве: нябедныя, ня закатаваныя непасільнай працай-некаторыя нават куска хлеба адрэзаць не ўмеюць, недакурак кінуць туды, куды трэба, лянуюцца. Паглядзець тэлевізар, пачытаць газету такая моладзь не знайшоў час. Усё толькі смакуюць амаральныя фэйкі або крытыкуюць дзяржаўную ўладу і сілавыя структуры. У такіх маладых людзей амаль адсутнічае пачуццё патрыятызму і павагі да таго, што зроблена папярэднімі пакаленнямі.

Іх вочы і сумленне зацямнілі лёгкія грошы, несувымерныя з выкананай працай, зайздрасць і нянавісць нават да самых блізкіх людзей. У іх памылковыя і неабгрунтаваныя высновы аб тым, што зроблена ў краіне за апошнія дзесяцігоддзі. Усе іх думкі і жадання пераменаў ўзнікаюць, зыходзячы з "прыгожай карцінкі", намаляванай заходнімі СМІ. Вынікаў падобных змен у суседніх, роўных нам краінах, яны не хочуць бачыць і ўлічваць.

Па мне, так трэба больш звяртаць увагу на чалавека працы. Яго зарплата не павінна быць мізэрнай у параўнанні з заробкам кіраўніка. А што тычыцца кіраўніцтва, то прызначацца такія кадры павінны з ліку мясцовых спецыялістаў, якія тут жывуць і якім трымаць адказ перад сваімі жыхарамі.

Вяртаючыся да тэмы затрымання Рамана Пратасевіча, паўтаруся, што вельмі шкада маладога чалавека з надламаным лёсам, які нават і не думаў пра шкоду, прычыненую нашай краіне і яе народу. Але беларусы заўсёды цярпліва і разумна ставіліся як да ворагаў, так і да здраднікам. А раман ужо сам сябе пакараў.