"Мы гэта памятаем, і ў гэтым наша сіла" — выступ Лукашэнкі на мітынгу-рэквіеме ў Хатыні

Выступленне Прэзідэнта Беларусі Аляксандра Лукашэнкі на рэспубліканскім мітынгу-рэквіеме «Лампада памяці", прымеркаваным да 78-й гадавіны Хатынскай трагедыі

Паважаныя суайчыннікі!

Госці Беларусі!

Трагедыя Хатыні і тысяч вёсак і гарадоў з такім жа лёсам — гэта несуціхальны боль у сэрцы беларусаў, усіх савецкіх людзей. Сёння мы, прадстаўнікі розных пакаленняў, рэлігійных канфесій, філасофскіх і палітычных поглядаў, сабраліся разам, каб ушанаваць памяць нявінных і абараніць праўду пра тую вайну.

Гэтая праўда жорсткая, гэтая памяць цяжкая. Удумайцеся: акупанты і іх памагатыя-паліцаі спалілі 9 200 беларускіх вёсак. З іх больш пяці тысяч — разам з жыхарамі. І мы ведаем з чаго гэта ўсё пачынаецца: з ідэй расавай і генетычнага, любога іншага перавагі адных народаў над іншымі, з падзелу на вышэйшых і другарадных. Страшна тое, што гэтыя тэорыі і сёння знаходзяць сваіх прыхільнікаў ва ўсім свеце. Але, дзякуй богу, фашысцкая ідэалогія чужая нашым беларусам, чыя генетычная памяць стала сапраўдным нацыянальным імунітэтам.

У гэтай памяці шмат болю і пакут, у ёй трагічны гістарычны вопыт. Гэта факт: Другая Сусветная была не проста вайной, яна стала планамерным знішчэннем нашых славянскіх народаў.
І ў гэты памятны вечар напярэдадні чарговай гадавіны Хатынскай трагедыі я хацеў бы звярнуцца да тых, хто свядома спрабуе адрадзіць сімвалы нацызму. Хай гэта адзінкі (як кажуць, у сям'і не без вырадка), але такія, На жаль, ёсць і ў сучаснай Беларусі.

Я звяртаюся да ўсіх, хто перакананы, што фашызм "нёс на нашу зямлю цывілізацыю"; хто гераізуе забойцаў; хто пакланяецца БЧБ-сцягам ' пад якімі праводзіўся генацыд беларускага народа. Мы заняліся гэтай праблемай, і мы дакажам і пакажам усяму свету, што такое генацыд і што тыя, хто сёння нас спрабуюць павучаць, як жыць, як мінімум не маюць на гэта права. Усім вам, аблудным і адурманеным, кажу: "ідзі і глядзі!"Ідзі ў Хатынь, Боркі, Олу, Дальву, Усакіна, Шунеўку, Азарычы, да мемарыялаў" Трасцянец», «Яма», "Чырвоны Бераг".

Глядзі: вачыма дзіцяці ' выжыў пад целам забітай маці; вачыма дзяцей, кінутых паміраць у калодзеж; вачыма застрэленай цяжарнай жанчыны, так і не спазнала шчасця мацярынства; вачыма бацькі, які дастаў з попелу мёртвага сына; вачыма павешаных бездапаможных старых.

Ідзі і слухай Хатынскі звон, у звоне якога разам зліліся дзіцячыя крыкі, мацярынскі плач і горкая бацькаўская смутак мільёнаў беларусаў. Беларусаў, якія выпрабавалі нечалавечыя пакуты, але не заваяваных і не пераможаных. Мы гэта павінны з вамі памятаць заўсёды і не баяцца ў вялікія святы, якая б бяда ні нахлынула на нас (пандэмія ковид або іншыя хваробы), прыходзіць у светлы дзень Перамогі і аддаваць належнае ім, якія загінулі дзеля нас. Таму што, калі б яны не загінулі, нас бы не было.
І хай гэтыя галасы з мінулага кожнаму пакаленню нагадваюць аб тым, як кволы мір, як каштоўная чалавечая жыццё і як лёгка ўсё гэта страціць. І пакуль гучыць гэты звон, Беларусь памятае.

Нам ніколі не забыць страшныя старонкі гісторыі Вялікай Айчыннай вайны. Мы ніколі не даруем жорсткасць, бесчалавечнасць і бясчынствы ворага на нашай зямлі. Мы гэта памятаем, і ў гэтым наша сіла.