Дзейнічаць неабходна па сумленні, задумваючыся аб наступствах кожнага свайго кроку

   Андрэй Барбашынскі, чэмпіён XXV Алімпійскіх гульняў у Барселоне, дырэктар ЗТАА " Белабедзінг»:
   – Сёння, чытаючы каментары ў сацсетках і выказванні некаторых спартсменаў, як дзеючых, так і скончылі сваю кар'еру, міжволі разумееш, што нашы меркаванні дыяметральна процілеглыя. Я ўсведамляю, што мой погляд хтосьці захоча расцаніць як непапулярны. Але для мяне гэта абдуманае і ўзважанае меркаванне. Перш за ўсё, гаворка пра падзякі і увазе, якое ўсе спартсмены, яны ўзышлі на чэмпіёнскі п'едэстал або няма, атрымлівалі і атрымліваюць спаўна. Складана абвінаваціць дзяржаву ў няўвазе да спорту ў Беларусі. За дзесяцігоддзі ў краіне была праведзена каласальная праца, каб стварыць для спартсменаў надзейны падмурак, каб яны не думалі ні аб чым, акрамя каханага справы, якому прысвячаюць сябе цалкам. Дзяржава выкарыстоўвае наяўныя рэсурсы для таго, каб спартсмены-пачаткоўцы маглі трэніравацца і працаваць над сабой ужо з самага юнага ўзросту. Мары хлопчыкаў і дзяўчынак аб чэмпіёнскіх медалях, аб п'едэстале Алімпійскіх гульняў не раз спраўджваліся менавіта дзякуючы гэтаму. Ад спартсменаў патрэбныя толькі праца і нязломная воля да перамогі. Ніхто, думаю, не зможа, не пакрывіўшы пры гэтым душой, сказаць, што, напрыклад, у Гродзенскай вобласці мала ўвагі надаецца ўмацаванню інфраструктуры, дзіцячаму і юнацкаму спорту, пашырэнню матэрыяльнай базы або фінансавай падтрымцы спартсменаў. Будуюцца спарткомплексы і залы для заняткаў гульнявымі відамі спорту. Немалаважна і тое, хто навучае пачаткоўцаў спартсменаў. У любым выпадку з імі павінны працаваць людзі, якія педантычна ставяцца да таго, што робяць. Толькі так, сумеснымі намаганнямі, можна дамагчыся добрых вынікаў у спорце.
   Пералічваючы ўсё гэта, здзіўляешся ад таго, як могуць тыя, хто спаўна карыстаўся дзяржаўнай падтрымкай для дасягнення спартыўных вынікаў, сёння адказваць на гэта няўдзячнасцю ў сваіх пасадах у сацсетках. Бо гэта самая дзяржава будавала залы для іх трэніровак, адвозіла на зборы, плаціла Стыпендыі, дзякавала шчодра за прызавыя Медалі і чэмпіёнскія тытулы, падбірала трэнераў і дапамагала лячыць траўмы. У рэшце рэшт, бязмежна ў іх верыла.
   І яшчэ важны момант. Як спартсмен я ведаю, што знайсці сябе пасля завяршэння кар'еры бывае няпроста. Але як бізнэсовец, які мае за плячыма вялікі досвед прадпрымальніцкай дзейнасці, перакананы, што пачынаць сваю справу, хоць і нялёгка, але магчыма. Я ведаю, аб чым кажу, прайшоў гэта на сваім жыццёвым шляху. Сёння ў нас на прадпрыемстве працуюць каля 200 чалавек, у асноўным выпускаем прадукцыю на экспарт. Вядома, свой адбітак накладвае пандэмія коронавируса, але мы стараемся аднавіць усе, што страцілі практычна за два папярэдніх месяца працы. Мая задача як кіраўніка прынесці заказы на прадпрыемства, а задача ўсяго калектыву – выканаць гэтыя заказы. Галоўнае-заставацца ў абойме, мець магчымасць працаваць і плаціць падаткі, каб і далей будаваліся новыя бальніцы, школы, дзіцячыя сады. Мы ўсе ўзаемазвязаны, і павінны прыкладаць усе намаганні для росквіту краіны, таму што разам з ёй дамагаемся лепшага і для саміх сябе.
   У любой справе, у любой краіне свету трэба ўкласці шмат намаганняў для таго, каб чагосьці дамагчыся. Хочаш зарабляць-зарабляй. Хочаш перамагаць-трэніруйся, Будзь лепшым. Тады не будзе жадання шукаць вінаватых у сваіх праблемах.
   Я не палітык і не чыноўнік, а ўсяго толькі чалавек са сваёй пазіцыяй і магу свабодна яе выказаць.