На выезд за COVID

   Штодня ковід-брыгада медыкаў адпраўляецца на выезды. Колькасць адрасоў-дзень на дзень не прыходзіцца - самыя насычаныя дні наступаюць пасля выхадных-абслугоўваюць і па дваццаць пацыентаў. На адзін з такіх выездаў з брыгадай адправілася наш карэспандэнт.

   Раніца. Машына хуткай дапамогі рыхтуецца да чарговай паездкі. На гэты раз спіс адрасоў на думку медыкаў, невялікі-нават менш за дзесяць. Кіроўца ўважліва вывучае напісанае і вызначае, куды адпраўляцца ў пачатку, каб зэканоміць хвіліны, а можа і гадзіны медыцынскіх работнікаў.

   У гэты час лекар Вераніка Гапановіч і медыцынская сястра Вольга Клім напагатове ў поўным «абмундзіраванні " - супрацьчумныя касцюмы, рэспіратары, пальчаткі. Дзяўчыны кажуць, што раней, каб апрануцца ў «защитку» патрабавалася нашмат больш часу, цяпер ўжо налаўчыліся збірацца за пяць-сем хвілін.  Мэдыкі правяраюць наяўнасць ўсіх дакументаў і садзяцца ў машыну. Вывучаць паперы і нешта запісваць у такой вопратцы - як па мне, сапраўдны квэст, але дзяўчаты да такіх умоў працы ўжо прывыклі і не разумеюць, чаму іншых гэта здзіўляе.

   Вераніка-лекар отарыналарынголаг, да з'яўлення COVID-19 вяла прыём у паліклініцы і лячыла профільных пацыентаў, зараз жа разам з медсястрой Вольгай яны вось ужо месяц ездзяць да інфіцыраваных і людзям, з падазрэннямі на коронавирус на дом, аглядаюць іх, пры патрэбе – бяруць тэсты.  Ідуць у самы агмень, але ўжо спакойна. Тое, што адбываецца для іх — звыклая справа: калі адразу было страшна, у тым ліку і захварэць « "прынесці" вірус дадому, то цяпер, сцвярджае Вераніка, эмоцыі прытупіліся:

   - Мы проста робім сваю працу, выконваючы ўсе меры засцярогі. А захварэць можна і на вуліцы, і ў краме – ніхто не ведае, дзе ковід можа чакаць — - распавядае дзяўчына.

   Зараз у Ашмянскай цэнтральнай раённай бальніцы працуюць дзве кавідныя брыгады. На працу ў іх лекараў прызначаюць па чарзе. За час існавання віруса Вераніка Гапановіч тут ужо далёка не ў першы раз, але з кожным прызначэннем хочацца верыць, што ў апошні. Не, не ад таго, што праца надакучыла-балюча назіраць за колькасцю перахварэлых, якія захварэлі і захворваюць.

   Людзі заражаюцца, хварэюць шмат і па-рознаму: хтосьці перанясе вірус «на нагах» і не заўважыць — пашанцавала, а каму-то не пашчасціць – апынецца на бальнічным ложку ў «инфекционке». Пры гэтым іншыя захворванні бо нікуды не зніклі. Прыём у паліклініцы медыкамі працягваецца.

   Прыехаўшы па першым адрасе, самому недалёкаму, кіроўца паркуе аўто, а дзяўчаты адпраўляюцца да пад'езда. Людзі ў ахоўных касцюмах ўжо не выклікаюць у навакольных асаблівага здзіўлення, на жаль, іх з'яўленне для грамадства стала ўжо звыклай з'явай.

   Хвілін дваццаць чакання, і медыкі выходзяць з пад'езда, садзяцца ў карэту хуткай дапамогі і вырашаюць, куды адправяцца далей. Мінімум дваццаць хвілін-гэта знаходжанне толькі па адным адрасе. А калі такіх у спісе штук пятнаццаць? А калі палічыць яшчэ і час, выдаткаванае на дарогу?

- Працуем мы на стаўку з чвэрцю. Па гадзінах-з васьмі да пяці-шасці, але, гэта па сутнасці, а па факце – як скончым з працай. Звычайна дадому я вяртаюся гадзінам да дзевяці, - кажа Вераніка.

   Распавядаючы пра напружаны графік, медработнікі не скардзяцца, яны толькі ў чарговы раз спрабуюць данесці да насельніцтва, што COVID-19 – не казка і ня выдумка, гэта на самай справе страшная гісторыя, якая, на жаль, усё ніяк не скончыцца.

   — Як паказвае практыка, ужо ўсе паверылі, што коронавирус ёсць. Перахварэлі самі, пацярпелі сваякі, сябры, а камусьці нават прыйшлося пахаваць блізкага чалавека. Самасвядомасць-галоўная панацэя. Людзі самі павінны разумець, што трэба сябе абараняць і берагчы, - кажа лекар і рыхтуецца да чарговага выхаду з аўто.

   А такіх наперадзе яшчэ шмат. Па плане ў лекара-завяршыць аб'езд, вярнуцца ў паліклініку і зноў прымаць пацыентаў і афармляць дакументы.

Ашмянскі Веснік