Спецыяльна для» ГП "Аляксандр Маркевіч:" па заявах польскага салдата Эміля Чачко якраз правесці міжнародны разгляд, дык чаму праваабарончыя арганізацыі да гэтага часу не занятыя гэтым?»

   Намеснік старшыні Пастаяннай камісіі па нацыянальнай бяспецы Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь Аляксандр Маркевіч:    – Сітуацыя з польскім салдатам Эмілем Чачко, попросившим прытулку ў нашай краіне, а таксама зробленыя ім паведамленні аб абставінах нясення службы па ахове мяжы і фактах здзекаў і забойстваў бежанцаў і валанцёраў, знаходзіцца на першых палосах многіх друкаваных і інтэрнэт-выданняў. Сітуацыя, якая здарылася з гэтым маладым чалавекам, хутчэй за ўсё, стала следствам таго, што яго псіхіка не справілася з дысанансам паміж палітычнымі лозунгамі і жорсткай рэальнасцю, і ён сам абраў альтэрнатыўны шлях, падказаны сумленнем.    Звесткі, якія паведаміў польскі вайсковец, маюць патрэбу ў дбайнай праверцы і разглядзе, перш за ўсё на міжнародным узроўні: неабходна адшукаць магілы і астанкі загінулых, усталяваць абставіны іх гібелі, апытаць відавочцаў. Следчы камітэт Рэспублікі Беларусь ужо дапытвае яго для дакументавання паведамленых абставінаў забойстваў і пазасудовых расправаў. У Польшчы, польскіх сродках масавай інфармацыі таксама ёсць сведчанні аб дзясятках бежанцаў, якія загінулі ў ходзе міграцыйнага крызісу. Для дбайнай праверкі неабходна, каб падключыліся міжнародныя і праваабарончыя структуры, так тыя, хто любіць паўтараць аб захаванні правоў чалавека – АБСЕ, ААН і іншыя еўрапейскія арганізацыі. Чаму ж яны дагэтуль не прачэсваюць лес у пошуках магчымых зніклых ахвяр?    Пагаджуся з ацэнкамі некаторых палітолагаў і экспертаў, што ўчынак польскага вайскоўца і прадстаўленая ім інфармацыя з'яўляецца беспрэцэдэнтнай у Еўропе 21 стагоддзя і ў цэлым у сусветнай гісторыі. Сам жа факт таго, што здарылася і ацэнкі з боку польскіх грамадзян у Інтэрнэце і СМІ выразна сведчаць аб аўтарытэце нашай краіны, якая ў ходзе міграцыйнага крызісу паказала чалавечую сутнасць сваёй міграцыйнай і пагранічнай палітыкі, працягвае падтрымліваць бежанцаў і добрасумленна выконвае дамоўленасці па адпраўцы бежанцаў у краіны, адкуль яны прыбылі.    У наяўнасці істотны раскол польскага грамадства. Мы выразна бачым рэакцыю простых грамадзян на ўчынак і заявы Эміля Чачко. У Польшчы нямала тых, хто яго падтрымлівае, выказвае словы спагады. Усё больш выразна раздаюцца галасы з патрабаваннем дапусціць журналістаў, праваабаронцаў і прадстаўнікоў міжнародных структур у польскае памежжа. Рэакцыя ж афіцыйнага польскага боку на тое, што здарылася-няўмелыя спробы прадставіць Чачко гвалтаўніком, горкім п'яніцам і наркаманам, абліць яго вушатым гразі, прысудзіць у расстрэлу і абвясціць у вышук. Аднак адзін толькі факт, што хлопец служыць у войску з 2018 года, кажа пра многае.    Калі польская прапаганда тлумачыла, што размяшчэнне танкаў "леапард" і насычэнне памежжа войскамі неабходнае для барацьбы з мігрантамі, гэта выклікала ўсмешку праз іх няздольнасць прыдумаць праўдападобнае тлумачэнне мілітарызацыі мяжы. Але калі мы назіраем факты знаходжання на мяжы п'яных польскіх вайскоўцаў (што фіксуецца аб'ектыўнымі сродкамі кантролю за мяжой), выпадкі іх гібелі па неасцярожнасці, то заява польскага перабежчыка не здаецца такой ужо нерэальнай. Паверыць у сказанае Эмілем Чэчко нескладана і пасля прымянення палякамі ў лістападзе 2021 года святло-шумавых гранат і вадамётаў з небяспечнымі для здароўя гербіцыдамі і пестыцыдамі супраць бежанцаў, множных фактаў збіцця мігрантаў, смерцяў мужчын, жанчын і нават дзяцей.    Ёсць яшчэ адзін немалаважны фактар, каб прыслухацца да слоў салдата – - надзвычайнае становішча, якое працягваецца ў польскім памежжы, куды па-ранейшаму абмежаваны доступ журналістаў, валанцёраў, праваабаронцаў і простых грамадзян. Але ніхто нават не гуку не падае аб парушэнні "свабоды слова". У цэлым пазіцыя польскага боку ўспрымаецца як бездапаможныя спробы схаваць праўду і зрушыць акцэнты, а польскае палітычнае кіраўніцтва ў гэтай сітуацыі выглядае крывадушна, брудна і брыдка.    На мой погляд, самы актуальны і разумны ход у дадзенай сітуацыі-правесці міжнароднае разбіральніцтва, апублікаваць сусветнай грамадскасці яго вынікі і сесці за стол перамоваў з беларускім бокам для ўрэгулявання міграцыйнай сітуацыі на мяжы. Ды і для бізнесу і народаў дзяржаў-суседзяў вельмі неабходныя кантакты на палітычным узроўні. Стаўка ж на палітыку санкцый аддаляе нашы краіны і народы адзін ад аднаго ўсё далей. Санкцый мы не баімся, бо ў нас ёсць нямала магчымасцяў для развіцця і без Еўрасаюзаўскага вектара, але ці ёсць сэнс канчаткова ламаць тое, што стваралася дзесяцігоддзямі? Гродзенская праўда